Ondertussen beginnen de gesneuvelden ook al een gezicht te krijgen: de grootmoeder van mijn man is afgelopen week gestorven. Eerder die week was er al een andere bewoner van hetzelfde woon-zorgcentrum positief getest. En zij volgde… Ze sukkelde al een tijdje met haar nieren, botten en rug. En dit was té veel voor haar lichaam erbij. Ze was zo’n sterke, lieve vrouw. We gaan haar echt missen in deze wereld. Ze heeft een mooi leven gehad en net geen 90 jaar is een waardige leeftijd om te sterven. Maar toch doet het pijn en is het verdriet groot. En heel gek dat Corona weeral een beetje dichterbij geslopen is.
Ik ben niet angstig aangelegd en ik kan in normale tijden best goed relativeren, maar nu word ik toch wel een beetje bang. Niet om zelf ziek te worden, wel om uit te vallen op het werk. Net nu ze de hulp kunnen gebruiken. Of dat de collega’s één voor één ziek gaan worden, omdat ik ze zou kunnen aansteken. Daarnaast kan ik het ook nog eens allemaal onbedoeld doorgeven aan elke patiënt… Als ik drager zou zijn zonder symptomen en toch besmettelijk zou kunnen zijn. Dat is één van mijn grootste nachtmerries, dat ik onbedoeld een emotionele ramp in gezinnen zou kunnen veroorzaken…
Daarnaast vind ik het ook niet evident om nu te gaan werken: de wegen zijn leeg en ik ben zowat de enige die onderweg is. Op zich wel fijn om geen file te hebben, maar dat moment doet mij toch wel beseffen dat ik mij elke dag weer blootstel aan gevaar en dit mogelijk ook aan mijn gezin zou kunnen doorgeven. Terwijl anderen veilig thuis ‘mogen’ zitten… Dat hakt er toch ook wel in hoor. Maar mijn plichtsgevoel is groot en ik ga dagelijks gewoon mijn patiënten helpen. Al is de ‘fun’ van het werk er wel af als je continue moet zeggen: ‘blijf achter de gele lijn staan; nee, we aanvaarden nu tijdelijk geen cash geld; nee, we hebben geen mondmaskers; etc…
Ik kom ’s avonds doodmoe thuis van het werk omdat het psychologisch er toch echt wel in hakt. Ook al doe ik ‘gewoon’ even veel uren als anders.
Ook zien wij veel meer ernstige gevallen dan anders in de apotheek. Mensen komen eerst bij ons vragen of er niet ‘gewoon zo iets aan gedaan kan worden’, gewoon omdat ze schrik hebben om op consultatie te gaan bij hun huisarts. We bekijken dan wie er doorgestuurd moet worden en wie we kunnen helpen met iets dat vrij te krijgen is zonder voorschrift. En dat zijn allerlei klachten hoor: een gigantisch ontstoken oog, een torenhoge bloeddruk, een zware migraine-aanval, een gebroken hand, …. Allemaal patiënten die normaal meteen naar spoed/huisarts gaan, maar die komen nu eerst in de apotheek langs. En eigenlijk valt dat bij de huisartsen in onze regio momenteel nog best mee; je belt ernaar en legt je klachten uit. Als deze klachten niet gerelateerd zijn aan het corona-virus, dan mag je gewoon langs bij je eigen huisarts. Er zitten dus normaal geen corona-patiënten in de wachtzaal van je huisarts, deze patiënten worden meteen naar het triagecentrum in je buurt gestuurd. En eigenlijk ben je beter af bij je huisarts, dan bij je apotheker… Want bij ons wandelt iedereen gewoon binnen, of ze nu in ‘quarentaine’ zitten of niet, ze denken dat die quarentaine niet geldt als je medicatie nodig hebt. Waar ik even wil zeggen: laat iemand gezond voor jou naar de apotheek komen! Er komen mensen met allerlei problemen naar de apotheek, en wij hebben geen aparte kamers zodat we patiënten kunnen scheiden. Patiënten staan standaard ook op minder dan 1,5meter in de apotheek van elkaar te wachten, terwijl we duidelijk borden en papieren hebben opgehangen dat ze voldoende afstand moeten houden. Dus om te zeggen: kom niet naar de apotheek als je ziek bent, bel naar je huisarts en laat iemand anders de boodschappen voor je doen!
Al heb ik een ongelooflijke bewondering voor de verpleegsters/verplegers en de spoedartsen die momenteel de échte rampen zien gebeuren vanop de eerste rij. Zij trotseren de extra lange shiften, de enorme veiligheidsvoorschriften en de emotionele rampen. Zij zijn de échte helden.
Maar iedereen die nu blijft werken en dit land draaiend houdt, is voor mij nu een held. De vrachtwagenchauffeurs die onze medicatie/voedsel blijven aanvoeren, de poetsvrouwen die alles proper houden, de postbodes die fotokaarten en de dagelijkse brieven blijven bezorgen, de mensen die instaan voor de energieproductie, de bus-/tramchauffeurs die blijven rijden, etc! #samentegencorona!
En rust zacht, lieve Moeke. Wij blijven aan jou denken. We zijn erg blij dat jij ons huwelijk nog mocht meemaken en we koesteren die herinnering aan jou…
Haaksterretje 